01 Tonny Sijm

De hete aardappel
In deze rubriek zendtijd voor een “B.W.”-er, een bekende Wieringermeerder (m/v). Door een inleiding en mini-interview komen we iets meer te weten over deze bijzondere persoon. Na afloop van het gesprek geeft de hoofdpersoon aan naar wie hij of zij de “aardappel” doorschuift.

Dit keer in de hete Aardappel:
Tonny Sijm uit Middenmeer! Waar is Tonny bekend van? Ehhhhhhh. We herformuleren de vraag. Waar is Tonny Sijm niét bekend van?  Zij is namelijk op vele fronten actief. Als Juf Tonny is zij bij jong en oud waarschijnlijk het meest bekend. Nu haar actieve Juf-periode erop zit is zij “Ambassadeur” van de basisschool de Peppel te Middenmeer. Dit houdt vooral in dat ze er een soort vliegende keep is en diverse groepen de liefde voor het tekenen en knutselen bijbrengt. Zelf schildert ze graag en niet onverdienstelijk. Ook is zij verantwoordelijk voor de kleurplaat en de begeleidende tekeningetjes bij de spuit 11 in de Koetelkrant. Afgelopen voorjaar was zij oprichtster van de gratis winkel die in het begin van de Coronatijd  voor de Oude Beurs een enorm aanzuigende werking had. Daarnaast heeft zij als buurvrouw en geïnteresseerd Oude Beurs-watcher het sloopproces van A tot Z vastgelegd met beelden en tekst.

Tonny, vertel eens wat over je jeugd en het gezin waar je in bent opgegroeid.
“Ik ben geboren in een noodwoning aan de Schervenweg, in een agrarisch gezin met zeven kinderen. Ik was de middelste. Thuis werd van alle kinderen verwacht dat ze ook meehielpen in het bedrijf. Tulpen koppen en pellen natuurlijk. Ik kan niet zeggen dat ik dat leuk werk vond (en je werd er nog smerig van ook, bah!). Vooral het koppen van de tulpen was een vervelende klus. Daarnaast kwamen Martin en Frans van Langerak iedere zomervakantie het land oprijden om de aardappelen te rooien. Vader moest gedacht hebben: dat is ook wel een mooie bijverdienste voor Tonny. Zo moesten we de kluiten uit de rooimachine verwijderen. Ik had al snel door dat werken in de agrarische sector niet was waar mijn hart lag. Ik wilde kleuterjuf worden al vanaf dat ik 6 jaar oud was.”

En toen ben je het onderwijs ingegaan.
“Ik was de enige van mijn broers en zussen die het onderwijs in ging, al waren er wel tantes, oudtantes en een oma die ook die stap hadden gemaakt. Ik ging toen naar de voorloper van de PABO, de R.K. KLOS (Katholieke Kleuterleidster Opleiding School) in Bergen. Dat betekende met de fiets naar Middenmeer, met de bus naar Alkmaar, daarna overstappen op de bus naar Bergen en van daaruit nog een kwartier lopen naar school. Een hele operatie dus. Maar ik had het er graag voor over. Ik heb daar o.a. les gekregen van Gerda Havertong (Sesamstraat) en drie jaar tekenles van Marjan Luif (zij is later gaan acteren, o.a. als mevrouw ten Kate, Jiskefet). Drie dagen les en twee dagen voor de klas. Mijn eerste stage liep ik bij Martha Wagenaar en José Breed (nu Bil) bij kleuterschool de Springplank in Wieringerwerf. Later is die opgegaan in de Don Bosco school.

Ik heb 23 jaar in Petten gewoond en gaf 25 jaar les in Slootdorp. Ik miste de Wieringermeer echter enorm, wilde er soms wel kruipend naar terug gaan om er weer te wonen. Dit lukte uiteindelijk ook. Ik ging wonen aan de Havenstraat naast de Oude Beurs. Ik denk dat het gelukkigste moment in mijn leven was, dat ik de sleutel in het slot stak van mijn “paleisje”. Ik was weer terug waar mijn roots lagen en was erg blij. In die tijd ben ik ook van school veranderd en heb ik nog 15 jaar les gegeven op de Peppel, hier in Middenmeer.”

Naast de Oude Beurs wonen, gaf vast wel wat ongemakken en overlast zeker?
“Ik heb dat zeker niet zo ervaren, vond het juist heerlijk die reuring. Geluidsoverlast is maar net hoe je het bekijkt, ik kon regelmatig meegenieten van de muziek die er binnen gespeeld werd.” Dan volgt er nog een grappige anekdote. “Ik verwachtte mijn vriend Andre en daar kwam zijn auto aangereden, die hij vlak voor mijn voordeur parkeerde. Ik erheen, doe de voordeur open en… sta oog in oog met een heel andere man. Het bleek om pianist Jan Vayne te gaan die in een soortgelijke auto reed. Hij moest optreden in de Beurs en vroeg, nadat ik enigszins bijgekomen was, of ik ook meeging naar zijn show. Die uitnodiging heb ik uiteraard geaccepteerd. Het leukste optreden wat ik in de Beurs heb bijgewoond, was het concert van de Dubliners, ik krijg er nog steeds kippenvel van, zo mooi.”

De Beurs is nu niet meer. Er is slechts een kale vlakte als herinnering.
“Heel jammer maar het zat er al jaren aan te komen. Er schijnt nu een appartementencomplex te komen in de Amsterdamse School stijl. Met grandeur en ook met accenten van het oude gebouw toen de Oude Beurs nog Hotel Smit was. Mijn huis werd overigens indertijd bewoond door de toenmalige uitbaters, de familie Smit. Destijds waren er allerlei wanden en muren en evenzovele deuren, het leek verdacht veel op John Lantings Theater van de Lach. Je verwachtte dat elk moment iemand achter één van de deuren vandaan zou komen. Later is het aantal deuren flink gereduceerd, ik woon er heerlijk. Even was er nog sprake van dat mijn huisje mee zou worden genomen in het algehele project en plat zou gaan voor de appartementen. Ik heb enorm getwijfeld of ik daarin mee wilde gaan en dan zelf in één van de appartementen zou gaan wonen. Mijn zoon Alessandro maakte uiteindelijk aan al mijn twijfels een einde toen hij aangaf later per se zelf het huis te willen gaan kopen en bewonen.  Zo ontzettend blij dat het huis in de familie blijft!”