03 Paulien Deijkers- Smit

De Hete Aardappel
Dit keer in de hete aardappel: Paulien Deijkers- Smit, Paulien van Rien of toch Juf Paulien. Voor de derde keer op rij een Juf in deze rubriek. Geheel toevallig uiteraard.

Paulien is inmiddels enigszins bijgekomen van het feit dat zij door de vorige hoofdpersoon, Jose Bil, voor het blok is gezet om te worden geïnterviewd voor een dubbele pagina in het Meerpeen Magazine. “Zo interessant ben ik niet en zoveel heb ik toch eigenlijk niet te vertellen” aldus Paulien. Gaandeweg het interview worden beide tegenwerpingen aardig onderuit gehaald.

Naar de Bron
Wieringermeerser zijn ze bijna niet te vinden, Ton, Ik ben een 100%tje. Geboren aan de Oosterkwelweg en qua wonen nooit buiten de dijken van de polder terechtgekomen. Ook qua werk altijd in de Wieringermeer vertoefd, op een drie jaar lesgeven bij een kleuterschool in ‘t Veld na. Mijn ouders waren echte Wieringermeer-Pioniers. Gekomen vanuit de Achterhoek werden zij in 1941 de eerste pachters van de mooie Wieringermeer-boerderij. In 1945 werd de Pioniersdroom aardig op de proef gesteld toen de familie Smit met de aankondiging van de inundatie in Medemblik een veilig heenkomen vond. Veel spullen konden met paard en wagen worden meegenomen naar hun tijdelijke onderkomen, de rest van de waardevolle artikelen werd alvast op zolder gezet om in de dagen daarna te worden opgehaald. Dit moest met de boot gebeuren, het wassende water had inmiddels al een meter of 4 bereikt. De boot meerde af bij de boerderij alwaar de inhoud van de zolder in het bootje kon worden meegenomen. Het weer was al wat ruwer geworden en een paar kilometer voor Medemblik sloeg de boot tijdens een storm om. Alle spulletjes alsnog verloren gegaan.  Mijn moeder had het daar nog jaren moeilijk mee.

Jeugd
De lagere school Don Bosco werd bezocht door Paulien en haar drie broers en zus. Op de fiets uiteraard. Soms bracht vader mij met de Volkswagen Kever naar school met de fiets voorin (bij de Kever zat de motor namelijk achterin). Het was natuurlijk niet stoer als klasgenoten konden zien dat je door je vader werd afgezet. Daarom werd ik op een strategisch punt in Wieringerwerf uitgeladen en fietste ik het laatste stukje naar school. Ook boezemvriendin Toos (van Setten) fietste mee. Toen we wat ouder waren werden Toos en ik onderdeel van een lokale band met de naam “Relation”. De samenstelling van de band wisselde zo af en toe, illustere namen als Tineke Nipshagen, Tines Kleine en Henk van Setten passeren de revue. Het was een soort gospel wat we brachten, ik zong meestal de tweede stem, een viool hadden we toen nog niet. Omdat Henk niet katholiek was werden onze concerten oecumenisch verdeeld over de kerkgenootschappen in de Wieringermeer. Die concerten waren al leuk, na afloop gingen we dan naar de Marianne Bar, waar het misschien nog wel leuker was.

Carnaval
In de Marianne leerde ik Rien Deijkers kennen. We trouwden en woonden 28 jaar in de Karel Doormanstraat. Rien werd Raadslid van de Meerkoetelaars en in 1980 werd hij Prins Carnaval. Samen met Bernadette Tops werden wij zijn hofdames, we waren denk ik de eerste hofdames die zich ook in dezelfde outfit hulden. We waren blijkbaar echte trendsetters want het is nog steeds een traditie. Tijdens dat Carnaval had Leo Feikes, toen uitbater van de Detra Bar, tegen ons gezegd dat wij op maandagochtend niet de fut zouden hebben om in zijn café een biertje te komen halen. Let wel, Kriekenbal bestond toen nog niet. Wij toch ‘s maandagochtend direct uit bed in Pyjama naar de Deet. Die dag was het qua bezoekers misschien een barretje vol. Dat werd in de jaren erna wel anders….  Ik heb altijd erg genoten van het carnavalsfeest. Ik kon soms uren op de trap naar het podium zitten genieten. Iedereen kwam er langs en zo sprak je ook weer een heleboel mensen. Er zijn nog foto’s van mij gevonden in mijn Corry van Gorp outfit, zij is helaas onlangs heengegaan. Ook hebben we dat jaar Tommy van “de Chinees” mogen onderscheiden en de bijbehorende 11 zoenen gegeven. Hij was nog maar net in Nederland neergestreken en wist niet waar hij moest kijken van zoveel aandacht We zijn in 1985 uit de Raad gegaan. Rien was inmiddels zelfstandig ondernemer (Doe het zelfzaak Hubo van 1984-1994) en dat viel toch moeilijk te combineren. Daarna hebben we de zaak voortgezet als Meubelmaat Rien Deijkers in het pand waar nu de sportschool zit. We zijn in 2003 verhuist naar de Strekel.  Rien had toen al een aantal jaren A.L.S., een slopende ziekte waaraan hij  in 2009 overleed.

Tweede Rien
In 2011, ik was toen 2 jaar alleen, hadden kennissen uit Wieringerwerf hun vakantiehuis in Borculo aangeboden aan zeven alleenstaanden uit het dorp. Het was tijdens de fietsvierdaagse en was het was een gezellige week. Eén van de zeven, Rien Hoekenga (ook een echte Wieringermeerder), ontmoette ik later weer bij de Culturele Raad. Je Raad het al. Dit werd mijn tweede Rien. Nog een mazzel dat mijn mannen geen “Hans” heetten. Leuk feitje: Tweede Rien had geen enkele ervaring of band met Carnaval maar is nu al weer zo’n jaar of zes hoffotograaf bij de Meerkoetelaars, hij vindt het geweldig. Rien is al 62 jaar lid bij de scouting. Ook zijn zoon Menno, diens vrouw Connie en de kinderen Nils, Lennart en Marliek brengen vele uren bij Die Robben door. Mijn eigen kinderen, Bart en Ruud wonen met hun gezinnen in Alkmaar en Hilversum maar komen toch graag en regelmatig terug naar “hun” Wieringermeer.

En verder…
Ik heb nog nooit zoveel gefietst als in deze Corona-Tijd. We mogen echt blij zijn dat we in deze mooie polder wonen en kunnen recreëren. Nooit te druk en als je goed oplet kun je genieten van ons prachtige landschap. Voor mijn boodschapjes ga ik overigens altijd naar John Elfring in Slootdorp. Ach, een beetje reclame maken voor deze verrassend veelzijdige winkel mag toch wel, dat moet gekoesterd worden.