Column: ‘Downton Abbey’ door Ds. Willemien Lammers
Vorige week was ik een weekje vrij. Dat ben ik meestal, zo in de tijd na Pasen. U weet het: dominees zijn enorm druk in de tijd rond kerst en in de tijd rond pasen. En wanneer alles achter de rug is, is het fijn om even te ontspannen.
Alles is anders in tijden rond corona dus ook vakantie. Nu ben ik gelukkig een enorme huismus, dus als ik een paar dagen vrij ben, heb ik meestal niet zo van die enorme plannen. Een paar dagen in een huisje op Texel. Een bezoekje aan mijn ouders in de Achterhoek. Dat is het dan wel zo ongeveer. Een boek lezen, een puzzel leggen, een handwerkje doen, en veel met de hond wandelen. Grotere ambities heb ik voor de meeste vakanties niet. Dus je zou denken dat het voor mij geen enkel probleem zou zijn om deze vakantie gewoon thuis te blijven. De meeste vakanties breng ik minstens voor een deel zo door.
En toch was het gek. Ineens dacht ik aan San Sebastian, in Spanje, en hoe geweldig het zou zijn om een stedentripje te plannen. Of Saint Malo in Frankrijk. Heerlijk ontspannen in een thermaalbad. Of terug naar Zwitserland en shoppen in Zürich. Of wandelen in de bergen in Noord-Italië. Ineens realiseerde ik me dat ik nog nooit in New York geweest ben. En het was prachtig weer, maar ik werd onrustig van het zitten in de tuin.
Gelukkig had ik een alternatief. Een paar jaar geleden was Downton Abbey op tv: een heerlijk dom kostuumdrama over het leven in de eerste decennia van de vorige eeuw. Engelse adel en hun personeel volgen in hun beslommeringen in een veranderende wereld. Ik heb destijds sommige afleveringen gezien maar lang niet allemaal. Dus ging ik in gedachten op vakantie naar Noord-Engeland en zwolg in de mooie plaatjes. En intussen kwam de Spaanse griep voorbij, en de eerste wereldoorlog. Nee, zo idyllisch was het toen ook niet. “Je moet accepteren wat het leven je brengt,” zei Mrs. Hughes, de huishoudster. “Laten we positief blijven en doen wat we kunnen,” zei Mrs. Crawly, die de plaatselijke kliniek ging runnen. “Je bent een vrouw met hersens en behoorlijke capaciteiten. Stop met klagen en doe iets nuttigs!” zei de Douairière Grantham.
Ik hoorde hoe al deze capabele vrouwen zich door hun moeilijkheden heen werkten en ineens moest ik grinniken
om mezelf. Stresskip die ik er ben. Gewoon diep adem halen. Niet denken aan wat er niet kan – bezig zijn met wat er wél kan. Heerlijk in de luie stoel een paar dagen niets doen. Met de hond aan mijn voeten. Wat wil een mens nog meer? Stedentripjes en thermaalbaden en vliegreizen zijn een ding voor de (verre) toekomst. En zo vond ik, met dank aan de tv, ineens de ontspanning die ik zocht. En heb ik de laatste dagen van de vakantie heerlijk met een boek in de tuin gezeten. En nu fijn weer aan het werk!
Ds. Willemien Lammers
