Column: ‘Een nieuw begin’ door Ds. Willemien Lammers
Het heeft iets betoverends: opnieuw beginnen. Of net nu gaat om de eerste sneeuwklokje in het voorjaar, of om goede voornemens in januari, of om een nieuwe baan of een nieuw huis, of gewoon het nieuwe schooljaar: er is iets magisch aan: opnieuw beginnen. Het is alsof je dat, waar je last van had, achter je kunt laten. En de toekomst vol onbegrensde mogelijkheden open gaat. Zo geweldig als je het jezelf in je stoutste dromen voorstelt, wordt het natuurlijk nooit. Je kunt van alles achter je laten, maar jezelf neem je mee. De kunst is het dan ook om jezelf te accepteren, en binnen de grenzen van het mogelijke te werken. Maar dan nog: ‘vandaag begint er iets nieuws’: het is zeldzaam aantrekkelijk.
We zijn er ook in onze kerk, De Samenstroom aan de Terpstraat in Wieringerwerf, intensief mee bezig. We verlangen ernaar om opnieuw te beginnen. We hebben al belangrijke stappen gezet. Er mogen weer mensen deelnemen aan de kerkdienst, in de kerk, op zondagmorgen. En gelukkig: ze komen ook en zijn er weer bij. We mogen weer zingen. We drinken na afloop van de dienst weer koffie met elkaar. Allemaal goede dingen die weer begonnen zijn. Komende zondag vieren we de startzondag. Het jeugdwerk begint weer. Zaterdag is er hutten-bouwen voor alle kinderen in de tuin van de kerk. Ook een nieuw begin: vanaf half september voeren we onze activiteiten weer op. Straks is er weer een bijbelkring. De koffieochtend gaat weer van start. We zijn dankbaar dat de Ontmoetingsdiners nu bij ons in het gebouw plaats kunnen vinden én dat ze weer beginnen.
En tegelijk denken we na over wat er in de afgelopen anderhalf jaar veranderd is. We hebben de kerkdienst korter en toegankelijker gemaakt: we zenden hem online uit op kerkdienstgemist.nl. En dat slaat aan. Daar zijn we natuurlijk blij mee. En we gaan er mee door.
Dit is de beweging die we proberen te maken: accepteren dat dat virus er nu eenmaal is, en er mee leven. Er rekening mee houden. En tegelijkertijd: opnieuw beginnen. “Iedere fase in je leven bloeit op en verwelkt,” dichtte ooit Herman Hesse. Ik vind het een prachtig beeld. Hij beschrijft het leven als een voortdurende kringloop. Iedere keer moet je afscheid nemen en opnieuw beginnen. Het is alsof je in de verschillende fasen in je leven van de ene kamer naar de andere wandelt. Terug kun je niet: je gaat steeds verder. En in elke kamer kun je verblijven, en dan weer verder gaan. Op zoek naar nieuwe bloei.
Wij maken in de kerk een nieuwe start. Dit weekeinde. En hoe het wordt, deze winter, wordt het. Maar dit weten we: de toekomst staat in het teken van Gods goedheid. Die zal met ons zijn, hoe dan ook. En dus kijken we vooral vooruit. Een nieuw begin!
Willemien Lammers
