Column: ‘Hoofdpijn’ door Ds. Willemien Lammers
Deze week ging het even niet. Ik was opgewekt begonnen, maar ineens had ik een dikke hoofdpijn. Rechts achter mijn voorhoofd een spijker. En een dikke band om mijn slapen. Misselijk, de koffie stonk en van thee werd ik al naar. En de rest van mijn spijsvertering draaide op hoge toeren.
Dat kan natuurlijk gebeuren. Iedereen heeft wel eens een mindere dag. Ik ben nog braaf achter de computer gaan zitten, maar veel nuttigs deed ik niet. Toen heb ik de handdoek in de ring gegooid. Wandelen in het bos moest ik. De stilte opzoeken en de frisse lucht. Toch wat proberen te eten en op tijd naar bed. Even geen beeldschermen meer.
Het gaat al weer een stuk beter, dank u. En waar die hoofdpijn ineens vandaan kwam? Ik vermoed door stress en spanning. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik vind de situatie van nu lastig. Aan de ene kant juichende berichten over vaccinatie-snelheden. Aan de andere kant nog steeds veel zieke mensen en volle ziekenhuizen. Ook in de kerk denken we na over het verruimen van de
mogelijkheden. Stel je toch eens voor dat we straks weer… vul het maar in. Dat roept verlangen op. Mensen zijn blij dat de kerkdiensten straks weer (beperkt) bijgewoond kunnen worden. Sommigen hebben het voorzichtig over zingen. Maar veel, heel veel mensen zeggen toch: “ik ga nog niet, hoor. Ik durf nog niet.”
Zijn we met zijn allen wat gehospitaliseerd geraakt? Dat is een wel een ding hoor. Wanneer je te lang in het ziekenhuis ligt, durf je niet meer naar huis. Ook al verlang je enorm naar je eigen bed en je eigen stoel. Het voelt veilig in het ziekenhuis en buiten is het grote boze donkere bomenbos. Tenminste, in je gedachten.
Soms denk ik dat ik daar wat last van heb. Aan de ene kant heb ik het volste vertrouwen dat ons leven over een maand of twee echt anders en beter zal zijn. Aan de andere kant ben ik onrustig en soms zelfs angstig over hoe dat dan moet. En als ik heel eerlijk ben: tegen sommige dingen zie ik zelfs op. Tot ’s avonds laat in een kerkzaaltje zitten vergaderen… lange reizen en in de file staan voor bijeenkomsten in Utrecht… allerlei mensen die ongevraagd de beruchte drie zoenen willen uitwisselen (smák smák smák)… het hoefde nu even niet, dank zij corona. Moet het straks weer wel? Helemaal geen zin in.
Als ik eerlijk ben: ik ben nu onzekerder dan een half jaar geleden. Natuurlijk heb ik me altijd wel gerealiseerd dat deze crisis een impact gaat hebben. Ons leven ná corona zal anders zijn dan ervoor. Maar hoe? Dat weten we nog niet. En die onzekere toekomst komt steeds dichterbij. Maar wordt nog niet duidelijker. En voelt nog niet veiliger. Nee, alles bij elkaar schoot ik deze week ineens in een kramp. Met hoofdpijn. En ik zeg zachtjes tegen mezelf: “rustig ademen. Niet forceren. Gewoon kalmpjes doorgaan. We komen er wel…”
Willemien Lammers
