Column: ‘Koffie!’ door Ds. Willemien Lammers
“Zin in een bakkie?” “Ja, lekker!”
Deze week was er een glorieus moment in het leven van onze kerk. Na anderhalf jaar was er voor het eerst weer een bijeenkomst van de koffiekring. Gewoon, met een aantal mensen bij iemand thuis een kopje koffie drinken. Dat kon natuurlijk heel lang niet vanwege dat domme virus. En we wilden als kerk ook geen koffie schenken terwijl de horeca dicht moest blijven. Kwestie van solidariteit. Maar nu kon het weer. We drinken weer koffie na afloop van de kerkdienst en nu was er dus ook weer de eerste bijeenkomst van de koffiekring. En binnenkort beginnen we weer met de bijbelclub. Ook eerst met een kopje koffie.
Nu zult u denken: so what? Samen een kopje koffie drinken… het is zo alledaags als maar kan. Daar verandert zelfs zo’n dom virus niets aan. Koffie drinken we allemaal en overal. Tenzij je geen koffie lust. Dan drink je thee. Of water.
En als u dat denkt, dan hebt u gelijk. Koffie drinken is in Nederland heel gewoon. Nergens in de wereld wordt zó veel koffie gedronken als in Nederland. Wetenschappers zochten een verklaring. Ze zeiden: dat komt voor een deel door ons klimaat. We leven in een kikkerlandje, en dan is een lekker warm kopje koffie gewoon heerlijk. En het is in Nederland gebruikelijk dat de koffie op het werk gratis is. In de meeste andere landen moet je het zelf regelen, of er voor betalen. Nederland is kampioen koffieleut.
Maar volgens mij zijn wij niet alleen wereldkampioen koffieleut omdat de koffie lekker warm en gratis is. Volgens mij is vooral dít belangrijk: koffiedrinken is enorm gezellig.
Als je samen koffie drinkt, dan hoor je even bij elkaar. Je hebt het even over koetjes en kalfjes, of je hebt een echt gesprek. Je kunt even bijpraten of je hart uitstorten. Even lachen met elkaar. Wie zou daar nu niet blij van worden? En zelfs als je niemand kent: tijdens een kopje koffie maak je snel een praatje. Dan leer je elkaar toch kennen? Kortom: koffie drinken is de smeerolie van het ‘bij-elkaar-horen’. Wanneer je samen koffie drinkt, ben je niet alleen. En dat hebben we allemaal nodig: om te weten dat je niet alleen bent.
En dus zijn we in de kerk heel blij dat we weer samen koffie kunnen drinken. Want het gaat niet alleen om dat kopje koffie. Diep in ons hart koesteren wij mensen van de kerk grote dromen. We willen een plek zijn waar mensen welkom zijn. Waar ze mogen zijn zoals ze zijn. Waar je niet een eindeloze goed-weer show hoeft op te voeren. Of je beter voor moet doen dan je bent. We dromen ervan een plek te zijn waar mensen zich veilig en geaccepteerd voelen. Waar mensen weten dat ze bij elkaar horen. Natuurlijk, dat zijn grote woorden. Het lukt niet altijd. Maar soms lukt het gewoon wel. En dan begint het, heel klein, met een kopje koffie. Samen. Mooi toch?
Willemien Lammers
