Column: ‘Ontmoeting’ door Ds. Willemien Lammers
Het is een heel gedoe, die formatie van een nieuw kabinet. Een aantal gesprekken over de thema’s leverde nog wel wat op. Want het is natuurlijk wel helder voor welke problemen we in de komende jaren komen te staan. De economie moet duurzaam worden. De woningnood kan zo niet blijven. In de gezondheidszorg en in het onderwijs moeten problemen aangepakt worden. Veiligheid is een thema. En in ‘een onstuimige wereld’, zoals de politici het noemen, komen er vast nog wel meer uitdagingen op ons af.
Maar een nieuw kabinet is er nog niet gevormd. De VVD wil niet met de linkse partijen PvdA en GroenLinks. Maar wel met het CdA en de ChristenUnie. Daarentegen wil D66 niet met de christelijke partijen. Maar wel met de linkse partijen. Intussen klinken de politici als een familie waarin de verhoudingen goed verziekt zijn. “Als oom Kees op de verjaardag van oma komt, blijven wij thuis!” “Nou, als oom Kees níet mag komen, blazen we die hele verjaardag gewoon af!” En intussen zit oma verdrietig in een hoekje.
Het lijkt er wel eens op dat de hele samenleving versplintert. Het meest zichtbaar wordt het op social media. Facebook wil geld verdienen en advertenties verkopen. Dus willen ze dat mensen zo veel mogelijk tijd op Facebook doorbrengen. Want hoe langer je er bent, hoe meer advertenties ze je kunnen laten zien. Daarom rekent Facebook met slimme computertechnieken uit wat jou zou kunnen interesseren. En alleen dat krijg je te zien. Zo draai je op Facebook rondjes in meningen waar je toch al van overtuigd was en zie je filmpjes die je toch al leuk vond. Maar eigenlijk is het in de hele samenleving een verschijnsel. Mensen brengen tijd door met vriendengroepen. Meestal mensen met een vergelijkbaar opleidingsniveau en en vergelijkbare achtergrond. En van ongeveer dezelfde leeftijd. En iedereen denkt ongeveer hetzelfde. Vraagt u zich wel eens af wanneer u voor het laatst een diepgaand gesprek gevoerd heeft met iemand die uit een totaal ander milieu kwam dan het uwe? Waar u het ook nog eens hartgrondig mee oneens was? Maar waar u zich toch verbonden mee voelde?
Soms denk ik: dat zou toch anders moeten kunnen. Als we nou hier in Wieringerwerf eens gewoon begonnen met elkaar te ontmoeten. Verschillende mensen met verschillende meningen van verschillende achtergronden. We zijn toch allemaal polderbewoners. Dat delen we al vast met elkaar. En als we nou gewoon eens met elkaar in gesprek gingen. Tijdens de maaltijd of zo. Over alle onderwerpen die ons bezig houden. Om elkaar te leren kennen en elkaars mening te ontdekken. Dat lijkt me in elk geval beter dan tetteren op het internet. Ik weet nog niet zo goed hoe we dat zouden kunnen organiseren. Maar ik kan me haast niet voorstellen dat ik de enige ben die zich hier zorgen over maakt. Zijn er niet meer mensen die dit zouden willen?
Willemien Lammers
