Column: ‘Stad van vrede’ door Ds. Willemien Lammers

Het begint met het ritme. Met handengeklap. Het is aanstekelijk. Zelfs wanneer ik stil zit, begin ik mee te bewegen. En wanneer ik toevallig sta, is er helemaal geen houden aan. Linkervoet vooruit en mijn heupen wiegen heen en weer. Eén, twee, drie vier. Dan de andere voet vooruit. Eén, twee, drie, vier. Dan gaan we los. Van de ene voet op de ander. Hop, twee, drie, vier. Vier stappen vooruit en tik. Drie stappen naar links en tik. Drie stappen achteruit. En opnieuw.

Het is ongelooflijk aanstekelijk en het zorgt meteen voor een goed humeur. Vooral als je weet dat je niet alleen danst. Je danst met de hele wereld. Het begon met vijf jongeren uit Angola. Maar daar bleef het niet bij. Verpleegkundigen uit Afrika. Luchtvaartpersoneel in Amerika. Franciscaner monniken en nonnen in Italië. Christiano Ronaldo. De medewerkers van een reservaat voor neushoorns. Inclusief een meedansend baby-neushoorntje. En ja: ook medewerkers van talloze
Nederlandse ziekenhuizen. Inclusief de Noordwest Ziekenhuisgroep. En is dat niet precies wat we nodig hebben in deze tijd? Samen dansen, de hele wereld over. Een moment van blijdschap en levensvreugde.

Intussen is het bij dat aanstekelijke ritme niet gebleven. Een prachtige vrouwenstem is gaan zingen:
Jerusalema ikhaya lami.
Ngilondoloze.
Uhambe nami.
Zungangishiyi lana.

Nomcebo Zikode heet ze. En dit zingt ze: “Jeruzalem is mijn thuis. Bescherm me, ga met me mee, laat me hier niet achter. Jeruzalem is mijn thuis. Mijn plaats is niet hier; mijn koninkrijk is niet hier, bescherm me, ga met me mee.”

Ze zingt een gospel. Een lied van verlangen. Jeruzalem is niet alleen de stad in het Midden-Oosten die voor Joden, christenen en moslims belangrijk is. Jeruzalem betekent: stad van vrede. Het is de oude overtuiging van alle grote religies, dat deze wereld met haar pijn en ellende niet het laatste kan zijn. Er moet een andere, een betere wereld mogelijk zijn. En met Gods hulp zullen we eens zover komen. Een stad van vrede. Een stad waar geen pijn meer is en geen verdriet. Een stad waar iedereen welkom is en iedereen mee mag dansen. Een stad waar iedereen thuis zal zijn. “Jerusalem is mijn thuis. Eens zal ik er zijn. En zolang ik onderweg ben, zal de gedachte aan Jeruzalem me beschermen en begeleiden. Ik weet waar ik naar toe leef. Ook als het nu moeilijk is.

Ik woon niet hier in deze wereld van pijn en verdriet: dit is niet mijn plaats. Ooit zal ik thuis komen. In de stad van vrede. En daar zal het leven goed zijn.” En het wonder is: zo veel mensen over de hele wereld begrijpen de ziel van dit lied, ook wanneer ze de woorden niet verstaan. Het is een lied van hoop, van vrede, van verbondenheid. Een lied dat je inspireert en dat je opgewekt maakt. Een lied dat je vertrouwen geeft voor de toekomst. Wat er ook gebeurt in de wereld: het komt goed! Ik krijg er geen genoeg van. Ik draai het nóg een keer. Eén, twee, drie, vier… Jerusalema ikhaya lami…

Willemien Lammers.