Column: ‘Langzaam’ door Ds. Willemien Lammers

Zo hèhè. Even zitten. Gezellig. Kaarsje aan, pot thee erbij, fijn boek. Appeltaart in de oven. Hond aan mijn voeten. Klinkt dat niet goed? Ik weet het, het gaat even tegen de tijdgeest in. Want we zijn met z’n allen weer enorm aan het werk. Tenminste, wie werk heeft. De economie draait op volle toeren en we doen soms net, alsof dat nare virus niet meer bestaat. Hard werken, vooruit moeten we! En dat gure weer van de herfst nodigt ook niet echt uit tot erop uit gaan en ontspannen.

Tja. Herfst is het. Koud en winderig en nat. De verwarming gaat nu toch echt aan. Graadje lager misschien, want hoge energieprijzen. Maar zolang je flink bezig blijft, voel je dat nauwelijks. Toch? Maar als ik eerlijk ben: ik wil eigenlijk best even langzaam aan. Zeker nu de herfst is begonnen. Lekker knus in een dikke pyjama op de bank. Ernaast een stapel boeken. Ik eet ook weer anders. De tijd van snelle pasta’s en maaltijdsalades is echt geweest. Lekkere dikke warme peperige gerookte vissoep wil ik graag. En stoofschotels uit de slowcooker. En had ik de appeltaart al genoemd?

Harry Kunneman, hoogleraar humanistiek, sprak in 1999 de Socrates-lezing uit. Hij beschreef de wereld waarin we leven als snel, technisch, en individueel. We moeten hard werken en veel bereiken. Voor wat vandaag een probleem is, willen we gisteren al een oplossing hebben. En wee de mensen die in die snelle wereld niet mee kunnen komen. Die staan lelijk buitenspel.

Tegenover dat snelle leven stelde Kunneman de ‘trage vragen’. Trage vragen zijn vragen die iedereen zich in het leven een keer stelt. Ze dringen zich vanzelf aan je op. Maar er is geen snel of afdoende antwoord op te geven. Die antwoorden komen langzaam, gaandeweg. Trage vragen zijn vragen naar liefde, of naar verlies, of naar ziekte en dood. Vragen naar vriendschap en naar de zin van je leven. Vragen die uitnodigen voor een goed gesprek met dierbaren aan tafel. Vragen waarop het antwoord steeds weer subtiel verandert, al naar gelang de omstandigheden in je leven. En zijn dat niet vragen waar het in het leven op aankomt, meer nog dan op al dat snelle succes?

Als ik eerlijk ben, dan wil ik best even langzaam. Eigenlijk geniet ik er enorm van. In alle rust een lange wandeling maken, zelfs door wind en regen. En dan thuis komen en iets warms drinken. Kaarsjes aan. Lekker koken. Muziekje aan. Handwerkje erbij. Ik weet het: als het straks in maart nóg koud is, en regent, en waait, dan ben ik het enorm zat. Maar voor nu ben ik best blij met de herfst. Heerlijk. Tijd voor gezellig. Tijd om de boel de boel te laten. Tijd om eens op mijn gemak met de trage vragen bezig te zijn. Werken komt wel weer. Want ik heb eerst een week vakantie. Dus als u mij de komende week ergens mist: zoek mij maar niet. Ik zit lekker onder een fleece dekentje weggekropen en doe langzaam.

Willemien Lammers