De afgelopen dagen waren zeer warm. Als gepensioneerde doe ik dan zo weinig mogelijk. Ons huis krijgt na 11:00 uur schaduw aan de tuinkant en dan is het na de lunch heerlijk om daar te gaan zitten en ‘zalig niets te doen.’ Hoewel dat niet waar is. Ik geniet van mijn vlinderstruik en de vlinders die gebruik maken van de prachtige bloemtrossen. Atalanta, Groot- en Klein Koolwitje, Distelvlinder, Dagpauwoog en steeds twee Kolibrievlinders houden mij bezig. Af en toe een boomblauwtje dat dwarrelt door het groen.
Vlak voor mij trekt een heel klein plantje mijn aandacht. Een aantal groene blaadjes, een steeltje met een lila bloemetje. Het geheel 2 à 3 cm groot. Hoe kan dit hier groeien en bloeien? Het staat in de groef van het terras. Het begon natuurlijk met een zaadje, maar ik ken het bloemetje niet en waar komt dat vandaan? Natuurlijk weet ik dat de verspreiding van zaadjes op diverse manieren kan gebeuren. Er zal een zaadje tussen de regels gevallen zijn, maar dan in die droogte, begin je dan aan een nieuw leven? Dus wel, want het bloemetje is niet groot, maar dat verraadt wel dat het leven wordt door gegeven. Er zullen weer zaadjes komen.
Ik zoek de naam van het plantje op. Het is een ‘Tuinlobelia’. Op Internet is te zien dat er heel wat variaties van kleuren zijn. Voor mij is het weer een voorbeeld van de woorden die Charles Darwin aan het leven gaf: ‘Alleen de meest aangepaste overleeft’.
Dat bewijst maar weer eens dat de natuur sterk genoeg is om te overleven. Hoe dat met de mens zit? De foto is van de auteur en gemaakt op 15 augustus 2022.
