Column: ‘Hoop’ door Ds. Willemien Lammers

Ik hou van het Eurovisie-songfestival. Stiekem heb ik het altijd al leuk gevonden, ook toen het voor Nederland helemaal niet zo leuk was. Met als absolute dieptepunt die drie Toppers, die helemaal niet zo top waren. Vond ik. Maar ik keek toch. In 2018 won Netta voor Israël met een lied waarin ze begon met kippengeluiden. De Nederlandse recensies waren vernietigend. Wat een idiote inzending! Maar ik vond het vooral aanstekelijk en brulde thuis enthousiast mee. “I’m not your toy! You stupid boy!” Ook al liggen mijn jaren van toy-schap al weer lang, láng achter me. Vorig jaar was het natuurlijk glorieus toen Duncan won en ik vind zijn liedje nog steeds mooi. Dus jullie begrijpen dat ik teleurgesteld was toen het dit jaar vanwege dat domme virus allemaal niet doorging.

Afgelopen maandag las ik in de krant dat iedereen boos was op de Belgische inzending. Zij hadden niet meegedaan met het gezamenlijke lied. Ik dacht: “wát? Heb ik iets gemist?” en zo was het. Eurovision: Europe Shine a Light had ik gemist. Ik ging het snel alsnog kijken. We kregen van elk liedje dat mee had zullen doen 30 seconden te horen. En alle deelnemers mochten iets zeggen. En wat was het mooi! Het hoogtepunt was het lied van Katrina and the Wavens: Love, shine a light. Gezongen door alle deelnemers, ieder vanuit hun eigen huis. Behalve dus de Belgische inzending. Die wilden als enigen niet mee doen. Waarom niet? De Belg was duidelijk: “Omdat het een kut-lied is!” Ik schoot er van in de lach. Ja, het is natuurlijk zo. Het is een abominabel slecht lied. Zó simpel dat het banaal wordt. En die tekst! Liefde schijn een licht in alle hoeken van de wereld – maar de wereld hééft geen hoeken, die is rond! Liefde schijn een licht in alle hoeken van mijn hart… dat kan ik me ook niet voorstellen. En we schijnen allemaal een lichtje!

Nee, de Belg had gelijk. Wat een slecht lied. Ik weet nog dat het destijds ook in kerkelijke kringen enorm populair was. Iedere keer als het in een kerkdienst voorbij kwam, toverde ik een serene glimlach op mijn gezicht en lied het maar aan me voorbij gaan. En inwendig rilde ik. Maar toen ik het zag, in dat televisieprogramma, raakte ik er toch door ontroerd. Al die jonge mensen. En de één zag er anders uit dan anderen en de ander was als kind gepest en de derde danste altijd al buiten de pas. Allemaal jonge mensen die net een beetje anders zijn. Allemaal jonge mensen met hun eigen verhaal. Allemaal hadden ze een pittige teleurstelling te verwerken gekregen. En allemaal toch met een positieve boodschap. Blijf jezelf. Blijf gezond. Heb je leven lief. Heb de mensen lief. Zorg voor jezelf en zorg voor elkaar. Houd moed en heb lief. Bewaar de hoop voor de toekomst. En:

“And we’re all gonna shine a light together
All shine a light to light theway 
Brothers and sisters in every little part
Let our love shine a light in every corner of our hearts”.

Ik kon er niets aan doen. Ik moest meezingen.

Ds. Willemien Lammers