22 Gerrit en Anneke Roza
Toen Ina Hoogenbosch – Glas de Hete Aardappel wilde doorschuiven naar Gerrit Roza vroeg hij even bedenktijd. Het was goed als zijn vrouw Anneke er ook bij werd betrokken. En zo geschiedde.
De dam oprijdend op de mooie boerderij aan de Oom Keesweg nummer 22 weet de Meerpeen-correspondent direct dat hij een bijzondere locatie bezoekt. Een aantal oude tractoren glimmen hem namelijk tegemoet. Aan de schuur hangt een bord met daarop: ‘Oude Glorie’, wat aangeeft dat we in een museale omgeving terecht zijn gekomen. Anneke ontvangt de schrijver met een lach en biedt gelijk een kopje koffie aan. Het wordt een glaasje water, na het interview is het tijd voor de koffie. Gerrit wordt erbij geroepen en we gaan aan tafel zitten.
“Ik had al wat voorwerk gedaan”, zegt Anneke, “Hier wat informatie die ik heb gescand en al naar je had willen mailen. Ik kon de scans echter niet meer op de computer terugvinden verontschuldigt ze zich”. Geen probleem, we gaan gewoon aan de slag met het duo-interview.
Gerrit is een echte Meerpeen, geboren in de Wieringermeer. Sterker nog, zijn wieg stond een boerderij verderop op nummer 24. Anneke kwam op haar 8e met haar ouders, broer en zus uit Woudsend, Friesland, naar de Wieringermeer. Erg leuk vond ze dat in het begin niet, ze moest haar vriendinnen achterlaten en hier opnieuw contacten opbouwen. De kinderen in de klas hadden wel door dat ze een ander soort taal, het fries, sprak en dat was even wennen qua communicatie. De vader van Anneke had zijn bakkerij in Friesland verkocht en maakte een nieuwe start met zijn “Broodbakkerij en IJsbedrijf Buwalda” aan de Terpstraat te Wieringerwerf. Anneke hielp na school en in het weekend vaak mee in de winkel.
Gerrit volgde na de lagere school eerst de lagere landbouwschool in Slootdorp. Daar was een leraar, dhr. Mook, waar Gerrit ontzag voor had. Hij heeft veel van hem opgestoken. Hierna ging hij naar de Middelbare Landbouwschool. Op de brommer samen met Meindert de Boer. Meindert is nog steeds een goede vriend en woont ook nog vlakbij. Gerrit lachend: “Kun je er nog bijzetten dat mijn brommer iets harder ging dan die van Meindert. Daar zal hij waarschijnlijk nog op terugkomen”. Gerrits vader was een pionier en werkte bij het in cultuur brengen van de Wieringermeer. Hierdoor kwam hij in aanmerking voor een staatslandbouwbedrijf. Gerrit zelf werkte bij zijn vader maar ook bij andere staatslandbouwbedrijven. De werkzaamheden varieerden van koeien melken tot helpen bij de tarweoogst.
Anneke en Gerrit kennen elkaar van de lagere school. Pas later, tijdens een Fancy Fair voor de kerk met een loterij en Rad van Fortuin, kregen ze verkering. Gerrit: “ik had blijkbaar die dag het winnende lot, Anneke, gewonnen. Anneke is een fantastische vrouw, altijd behulpzaam en ze heeft ook altijd meegewerkt op de boerderij met allerlei werkzaamheden”. Op de vraag wat voor man Gerrit is antwoordt Anneke: “Hij heeft passie voor zijn werk, is zeer verantwoordelijk en is trouw aan zijn werk en huwelijk. Ook al zijn er wel eens onenigheden, we zijn er altijd samen uitgekomen. Daarnaast is Gerrit het liefst lekker buiten bezig en is het een man van afspraak en van tijd en uur”.
Toen Gerrit wat richting pensioen ging heeft hij een oude trekker gekocht uit Californië. Dit was eigenlijk de start van zijn museum Oude Glorie. Deze trekker werd samen met wat andere trekkers overgevaren op initiatief van Piet Zeeman (van het John Deere museum in Wieringerwerf Zuid). Hierna kocht Gerrit antieke spullen geschikt voor zijn museum bij anderen die stopten met hun eigen museum. Ook werd er via familie spullen vergaard en later brachten ook bezoekers zelf soms artikelen. Door de leeftijd is het nu tijd om afscheid te nemen van zijn museum. Zo is de oude trekker die indertijd uit Californië was bemachtigd inmiddels overgenomen door Piet Zeeman zelf. De andere artikelen worden zo langzamerhand verkocht, de opbrengst is grotendeels voor een goed doel, KiKa.
Een hobby van Anneke is het maken van antroposofische poppen. In een vitrine is een hele verzameling zelfgemaakte poppen tentoongesteld. De materialen die hiervoor gebruikt worden zijn uitsluitend natuurproducten zoals linnen, katoen, zijde, tricot en vilt, alles opgevuld met schapenwol. Anneke vertelt: “Mijn eerste pop ‘TOD’, een duimpop, is gemaakt voor een tiendagenpakket voor ons eerste kleinkind. De interesse in de antroposofische poppen ontstond tijdens een wandeling in Schagen. Er vond een cursus plaats bij Patoe voor het maken van antroposofische poppen. Het sprak mij aan, het gebruik van natuurlijke materialen en daarbij het kind zijn eigen fantasie te laten prikkelen met nog geen gezichtsuitdrukking. Ik had het voorrecht om met deze cursus mee te doen. Het was een oprechte uitdaging waar ik nooit spijt van heb gehad. De seizoenen zijn zichtbaar in de poppen en kleur, mooi aan te vullen met wat je vind tijdens een wandeling in de bossen etc… Alles is zichtbaar in de vitrine bij ons in de huisschuur. Iedereen is welkom, op afspraak en elke eerste zaterdag van de maand mei t/m september. Voor groepen kan er altijd een datum worden gevonden”.
Gerrit wil nog even melden dat hij een aantal jaren geleden erg genoten heeft van de voorstelling ‘De Vlucht’ van stichting Cultuur binnen de Dijken. “Organisator Irene kwam bij mij langs met de vraag of ze wat spullen mocht lenen om die te gebruiken voor het indrukwekkende toneelstuk. Uiteraard heb ik daaraan mee willen doen. Ze kreeg ook een trekker (bestuurd door Theo Wagemaker) met kar mee om de vlucht van de boerenfamilies uit te beelden nadat de Wieringermeer wederom aan het water ten prooi zou vallen. Het was een prachtig geheel en ik ben blij en trots dat ik daar ook een bescheiden bijdrage aan heb mogen leveren” aldus Gerrit tot besluit.
Er worden foto’s gemaakt bij een oude trekker en bij de prachtige vijver. En dan is het tijd voor de koffie. Gerrit en Anneke hebben nog geen opvolger gevonden voor de Hete Aardappel. Gerrit oppert: “Misschien is Stan Sturm, onze altijd positieve buurman, wel geïnteresseerd. We kunnen er wel even heen fietsen om hem te vragen.” De Meerpeen-reporter zegt Stan vrij goed te kennen van een gezamenlijke periode als raadslid bij de Meerkoetelaars en hoopt dat hij ja zegt. Hij fietst nog even samen met Anneke en Gerrit op maar bij de dam van Sturm aangekomen moeten ze het zelf regelen, het moet wel naturel zijn. Nog voordat de redacteur thuis is volgt er een whatsapp-bericht: “het is gelukt!”
