28. De Hete Aardappel – Jeroen Zandstra

Dit keer in de Hete Aardappel: Jeroen Zandstra uit Wieringerwerf!

Mijn leven startte op 1 augustus 1977 op Brink 27 in Slootdorp als jongste zoon van Jan en Anneke en met twee oudere broers Edward en Arnold. Aan de Zuiderdijkweg op het erf van de familie Rademaker is mijn vader geboren in een oude spoorwegwagon. Gosse Zandstra, mijn opa, is na de drooglegging naar de polder gekomen vanuit Friesland en heeft bij de Oostwaardhoeve gewerkt op de proefboerderij. De roots van mijn moeder liggen in Anna Paulowna en later in Breezand aan de Molenvaart.

Aan de Brink lag achter ons huis het oude voetbalveld van CVW, de tennisbaan lag ernaast en in de winter hadden we de ijsbaan voor de deur. Een perfecte plek voor een sportieve jongen zoals ik. Arnold en ik schelen slechts veertien maanden en je kon ons altijd vinden op het voetbalveld of de tennisbaan. We sliepen op één kamer en zodra we ’s ochtends onze ogen openden, besloten we om te voetballen of tennissen. Verder speelden we veel buiten rondom het voetbalveld en op het achterpad bij de Dr. Harm Smeengestraat.

Arnold zat al eerder op voetbal en als broekie van vijf ging ik altijd mee en stond als grootste fan langs de lijn om te kijken. Henk Dijkstra kon me niet heel lang buiten het veld houden, zodat ik al op jonge leeftijd mee mocht trainen. CVW is een belangrijke plek geweest in mijn jeugd en hier ontstonden vriendschappen die tot op de dag van vandaag standhouden.

Mijn schoolcarrière begon in Slootdorp op peuterschool “Het Weerhuisje”. Daarna ging ik naar de kleuterschool aan de Finkensieperstraat en vervolgens naar de Regenboogschool. Juffrouw Anneke en Tonny waren op school dé vertrouwde gezichten. School vond ik oké, alleen voor mij was het echte hoogtepunt van een schooldag het voetballen in de pauze. Gedurende de schoolweek keek ik alweer uit naar de zaterdag om de hele dag op de club bij CVW te zijn. Voetbalwedstrijden spelen, vond ik het mooiste wat er was. Iedere zaterdag hoopte ik dat Henk Dijkstra in het voorbijgaan naar me riep: “kan je nog een wedstrijd spelen?” Op een gegeven moment speelde ik vaak twee of drie wedstrijden op een zaterdag. Zo is mijn voetbalcarrière begonnen bij CVW. Rond mijn 11^e jaar werd ik gescout voor het regio-elftal en daarna voor het Noord-Hollands elftal. Ook behaalde ik de selectie voor de laatste 32 spelers van het Nederlands elftal onder 14 jaar. Het Nederlands elftal net niet. WGW in Den Helder, die destijds speelde in de hoogste jeugdcompetitie, vroeg mij om bij hen te komen spelen. Het was een lastige keuze om CVW te verlaten, maar ik volgde toch mijn hart en vertrok. Mijn allereerste actie bij WGW was instappen in de spelersbus voor een trip naar Italië om daar een toernooi te spelen. Bij WGW had ik een heel leuk jaar waarin we kampioen werden. Het jaar daarop vroeg AZ mij om bij de jeugdopleiding van de B junioren te starten, waar zij dat jaar mee begonnen waren. Spelen tegen Ajax, PSV en Feyenoord, dat was andere koek. Dit grootse avontuur duurde acht jaar en één van de hoogtepunten was dat ik twee keer op de bank zat bij eredivisiewedstrijden. Nog hoor ik Theo Vonk, destijds de hoofdtrainer van AZ, bij de uitwedstrijd tegen Roda JC zeggen tegen assistent-trainer Martin Haar: “Sijm of Zandstra?” Sieme Sijm mocht invallen. Alleen met het zitten op die reservebank verdiende ik toen 1000 gulden. Na die wedstrijd reden we terug naar Alkmaar en diezelfde avond haalden ik mijn maten op bij de kermis in ’t Zand.

Regelmatig speelde ik tegen Jan Vennegoor of Hesselink. Of ik probeerde Dennis Rommedahl als rechtsbuiten van PSV bij te houden. En Wamberto die destijds samen met Rob Witsche in het tweede van Ajax speelde, heb ik tijdens een wedstrijd zestig minuten in toom proberen te houden. Twee jaar speelde ik toernooien in Mexico en in de voorbereiding van mijn laatste jaar profvoetbal deed ik bij Volendam mee om in het eerste elftal te komen. Als ik terugkijk naar acht jaar betaald voetbal bij AZ realiseer ik me dat maar weinig ploeggenoten uit die tijd het betaalde voetbal wisten te halen. Voor mij heeft deze tijd vooral heel veel gave en kostbare herinneringen opgeleverd. Ook was het weer mooi om daarna terug te keren naar ‘mijn eigen club’ CVW.

Tijdens die avontuurlijke voetbalperiode startte ik mijn voorgezet onderwijs op Mavo De Brug in Middenmeer. Als brugpieper had ik daar een heel leuk jaar, alleen mijn cijfers maakten dat ik na het eerste jaar op de Mavo doorstroomde naar het tweede jaar van de Havo op Wiringerlant. Hierna wilde ik in eerste instantie naar de Hogeschool van Amsterdam om de hbo-opleiding fysiotherapie te volgen. Dit raadde men mij toen af vanwege de beperkte arbeidskansen. Aangezien ik een vroege leerling was, besloot ik om dan nog twee jaar VWO te doen. Zodra ik dat diploma op zak had, startte ik alsnog met de opleiding fysiotherapie. Dat ik fysiotherapeut wilde worden, wist ik al vroeg in mijn leven. Toen ik een jaar of elf was, masseerde ik regelmatig de voeten van mijn moeder. Zij zei eens tegen me: “Jij hebt goede handen, je kan wel fysiotherapeut worden.” Vanaf dat moment heb ik nooit meer getwijfeld aan die beroepskeuze. Tot op de dag van vandaag ben ik heel erg blij met de keuze die ik ooit maakte voor de fysiotherapie. Wat ik graag doe is mensen helpen door echt naar ze te luisteren, aandacht te geven aan dat wat nodig is en inzichten bij hen creëren, zodat zij zichzelf kunnen helpen en beter kunnen gaan voelen. En dat doe ik met veel plezier en passie. Nu na 23 jaar mensen helpen, ben ik nog steeds bezig met hoe dingen anders en beter kunnen. Dat is leuk en zorgt voor veel afwisseling in mijn werk. De ondernemer in mij was geboren. Inmiddels ben ik meer dan zestien jaar eigenaar van mijn eigen praktijk FIA, Fysiotherapeutisch Instituut Alkmaar in hartje Alkmaar, waar we met zo’n twintig collega’s samenwerken. Daarnaast studeerde ik bedrijfsfysiotherapie aan de Hogeschool Saxion in Enschede. Afgelopen jaar startte ik met mijn tweede bedrijf waarmee ik ondernemers en organisaties ondersteun en begeleid om hun medewerkers fit en gezond te houden. Dat doe ik o.a. door op bedrijfslocaties medewerkers te behandelen, aan preventie te werken met trainingen en werkplekonderzoeken en -adviezen. Voorkomen is immers beter dan genezen! De bedrijven ervaren de waarde van deze dienstverlening en er komen steeds meer bij. Verder heb ik eigen software ontwikkeld en is het online gezondheidsportaal bijna klaar waarmee ik organisaties en medewerkers nog beter kan begeleiden en ondersteunen bij het gezond werken en hun vitaliteit.

Op mijn 29^e  jaar ben ik vader geworden van Manouk. Drie jaar later werd mijn toenmalige vrouw zwanger van de tweede. Na de 20 weken echo bleek onze dochter een hartafwijking te hebben. Na een hele spannende zwangerschap is Lisanne geboren en ze deed het supergoed. Ze heeft meerdere openhartoperaties nodig gehad. Je dochter van negen dagen oud naar de OK brengen, veranderde voorgoed hoe ik naar het leven keek. De operaties lukten allemaal en drie jaar later werd Jelmer geboren en zo was de kinderschare compleet.

Zes jaar terug strandde mijn huwelijk en na een lastige periode voor iedereen, hebben we de draad weer opgepakt. Samen met mijn vriendin Caroline van ’t Westende woon ik op het Zuiderpark en de kinderen hebben bij allebei hun ouders een fijne plek. Vorig jaar voetbalde ik weer in de selectie van CVW. De bijnaam van ‘opa’ die ik kreeg, droeg ik met trots. Echter, na meerdere blessures ben ik het wijze besluit genomen te stoppen met voetballen. Nu heb ik het tennis weer opgepakt in Slootdorp bij TC Sluis 1.

Inmiddels zijn mijn kinderen 11, bijna 15 en bijna 18 jaar oud en ben ik supertrots op hen alle drie en hoe ze hun plekje in de wereld aan het vinden zijn. Zelf ben en blijf ik nieuwsgierig naar het leven en alles wat op mijn pad komt. Ik hou van uitdagingen en gelukkig ook steeds meer van rustmomenten met hele lieve mensen om me heen.

Voor de volgende Hete Aardappel wil ik graag mijn jeugdvriendinnetje Marleen de Lange voordragen.