En ons altijd weer boeit door Peter C. Meijer: ‘Lentekriebels’ (213)
Al weer twee weken herken ik deze kriebels bij de Turkse Tortels in onze straat en in de straten voor en achter ons. Regelmatig schreef ik over deze soort en over het sonore geluid dat hij maakt.
Net als voorheen begon het met het horen van dit geluid als ik nog even geniet van het warme ochtend bed. Boven op het dak van de Mossel probeert een van de vogels uit de buurt mij in de stemming te brengen. ‘Hoe-Hoe-Hoe’ wordt eens verliefd man, zo lijkt het. Maar ja, als het om vroeg opstaan gaat, ben ik dat en mijn geliefde wil nog wel even slapen.
Buiten op de daken van de Penhoorn zit een Turkse Tortel alleen. Dat zal wel een mannetje zijn, want hij ‘zingt’. Even verder op zit een paartje en de liefde voor elkaar herken je zo. De vrijgezel vindt dat jammer, want ook hij zou graag willen ‘hoehen’ met een leuk vrouwtje. Ik herinner mij dat ik in de vorige jaren ook wel alleen zittende mannetjes zag. Hoe hun geschiedenis afliep?
Velen van ons kunnen zich het geluk van het paartje wel kunnen indenken. ‘Jullie lijken wel twee Tortelduifjes’ zei mijn vader zaliger. De echte Tortelduif gaat in Nederland heel hard achteruit en dat niet alleen doordat men de naam ‘Zomertortel’ aan ze heeft gegeven. Dit om verwarring met de Turkse Tortel te voorkomen.
Bij mij komen de warme gevoelens boven uit de tijd dat wij samen op een bankje in de zon elkaar beter wilden leren kennen. Dat is lang geleden. Nu is ons voorland ook een bankje, zij het zoals in het liedje ‘Ons bankje aan de plas’ gezongen door René Meijer. In de zorgcentra waar hij dit zingt, zie ik ontroerde gezichten en denk aan de duifjes op ons dak.
De foto is door de auteur gemaakt op 29 maart 2023. Toen ook alleen in de lievelingsboom aan de Mossel te Middenmeer.
