Jongerenreis Oeganda onvergetelijke ervaring
WIERINGERMEER – Ze zijn weer veilig thuisgekomen. De jongeren uit de Wieringermeer die meegeholpen hebben met de uitbreiding van een school in Bukulula, Oeganda. Het afgelopen jaar waren er door deze groep diverse activiteiten georganiseerd waarvan de opbrengst aan dit Goede Doel zou worden besteed.
Jongste deelnemer, Jonas van ’t Westende (16) vertelt over de belevenissen: “de Jongerenreis naar Oeganda is onder de vlag van de christelijke organisatie ‘Livingstone’ georganiseerd. Livingstone heeft de faciliteiten geregeld, ook op het gebied van veiligheid voor de deelnemers.
Over de heenreis. We vertrokken om 7.00 uur uur ’s morgens van huis en kwamen rond 11.00 uur de dag erop aan bij onze verblijven in Bukulula. Een hele reis. Na tussenstops in Istanbul en Rwanda kwamen we aan in Oeganda om met twee krakkemikkige busjes naar de eindbestemming te gaan. We verbleven op het terrein van William. Daar was naast onze (slaap)accommodatie ook de school gevestigd, het doel van de hele reis. Naast beheerder van de gebouwen en de school was William ook nog agrariër en teelde koffiebonen. Voor de veiligheid waren er continu 2 bewakers (met AK-47 geweren) en één met een pijl en boog op het omhekte terrein aanwezig. We hebben het in Nederland opgehaalde geld (w.o. een cheque van de Rabobank) overgedragen en zijn gelijk aan de slag gegaan. In de 16 dagen dat we er waren is het gelukt om een betonnen vloer op de bestaande school aan te brengen. Dit om er een 2e etage op te kunnen bouwen om alle 550 kinderen binnen les te kunnen geven. We hadden voor alle kinderen een knuffeldier meegenomen. Dit werd gewaardeerd. Er werd voor ons gedanst en gezongen, erg leuk. Het eten was wel wat eentonig. Vaak rijst met boontjes. Het kwam wel binnen toen de leiding vertelde dat wat wij te eten kregen in Oeganda eigenlijk een luxe maaltijd is…
De leerlingen zijn erg gehoorzaam en leren zingend en op de tafel stampend o.a. de rekentafels. We zijn ook op zondag naar de lokale kerk gegaan. Een dienst met veel zang en dans. Zo’n dienst duurde ongeveer 3 uur en in die hitte was dat best wel pittig. William vertaalde voor ons en moest zijn best doen om de voorganger voor te blijven.
Het afscheid was best wel zwaar. De kinderen vroegen of en wanneer we weer terug zouden komen. Tja, wat moet je dan zeggen? Ik hoop dat ik er nog een keer heen mag gaan. Het was in ieder geval een onvergetelijke en leerzame reis. Ook weer fijn om thuis te zijn. Mijn moeder had het wel moeilijk gehad met mijn afwezigheid, er zijn wat traantjes gevloeid. Dit was de overige reisgenoten niet ontgaan. Ze hadden het plan om bij thuiskomst met de bus iedereen voor het raam te laten zwaaien en dat ik dan zou bukken. Een grappig idee maar we hebben het haar maar niet aangedaan”.
