Tot tranen geroerd door Eulalie

KOLHORN – Afgelopen zaterdag vierde Harmonie De Eendracht het 120 jarige bestaan met een jubileumconcert. Op verzoek van De Meerpeen schreef Rita Smit een verslag van het concert.

Honderdtwintig jaar oud, honderdtwintig bezoekers, dat was het streven van Harmonie de Eendracht voor het jubileumconcert, zaterdagavond 3 november in de Laurenskerk Kolhorn. Dat aantal werd ruimschoots gehaald, de kerk was letterlijk te klein voor alle belangstellenden. Heel wat bezoekers die geen kaartje hadden gereserveerd, moesten teleurgesteld huiswaarts keren.

Aan het programma werd meegewerkt door sopraan Sabine Kirsten en dirigent was André Elders. In de tjokvolle, sfeervol ingerichte, kerk opende het opleidingsorkest het programma. Dit orkest wordt gevormd door meest jeugdige leden en is van alle markten thuis, van klassiek tot poprock. Zo werd de Slavische dans nr. 3 van Dvórak gespeeld, Shut up and dance van de poprockband Walk the Moon en een selectie liedjes van Moana uit de 3D-Disneyfilm Vaiana. Al bij de eerste noten ging er een golf van ontroering door de zaal. Wat een enthousiasme en wat een mooie klank.

Het programma werd vervolgd door het A-orkest. Het opende met The King of love my Shepherd is, een lyrisch werk gebaseerd op een hymne. Met dit werk viel vooral de warme klankkleur van het orkest op.

Grote indruk maakte Fields of Honour dat het verhaal vertelt over de Slag aan de Somme tijdens de Eerste Wereldoorlog.  De indrukwekkende compositie is zeer dramatisch en emotioneel, met grote uitdagingen voor elke instrumentgroep. Hierin was goed te horen wat een uitstekende musici de Eendracht in huis heeft en hoe divers de klank van dit harmonieorkest is.

Hierna nam de wethouder van Cultuur, Theo Meskers, het woord om de jarige vereniging te feliciteren. Hij prees het orkest met het slagwerk, het koper, het hout en de klank. ‘Kortom een geweldig orkest’. De wethouder overhandigde voorzitter Nelly Kempe een bon van de bakker om een taart te bestellen voor bij de koffie op de eerstvolgende repetitie.

Het klapstuk van de avond was de opkomst van Sabine Kirsten en de stukken waarin zij soleerde, begeleid door de harmonie. Alles, van klassiek tot jazz, beheerst deze sopraan met een kristalheldere stem.  Indrukwekkend waren de aria’s Lascia ch’io pianga uit Rinaldo van Händel en Porgi amor qualche ristoro uit Le Nozze di Figaro van Mozart. En vermakelijk The Girl in 14G en De vlieg Eulalie. Het laatste is een gezongen gedicht van Annie M.G. Schmidt.

Het meisje in appartement 14G in New York heeft een cellist als onderbuurman en boven haar woont een gillende sopraan. Opera en jazz klinkt door en na elkaar. Sabine Kirsten vertolkte de wanhoop van het meisje heel aanstekelijk.

Het verhaal van De vlieg Eulalie is dramatisch. Het eindigt als volgt:

De zwaluw heeft haar ingepikt/En in een oogwenk doorgeslikt/En weg, was Eulalie de vlieg/En nu, als ik mij niet bedrieg/Zit nog de bromvlieg in de blad’ren/En snikt: “Zij had Frans bloed in d’aderen”

Mijn Eulalie is opgevreten/En ach, ik kan haar niet vergeten/Aa-aaaaaa-Aahaa-oe-aaaaaaa!!/Eulalie, Eulala/Dat ik jou nu nooit meer zie/In de buurt van Overschie/Eulalie, Eulalie… Eulalie!/Eulalie!

Logisch dat Sabine het tijdens het vertolken niet droog hield. Ze rukte de pochet uit het borstzakje van de dirigent om daarmee haar tranen te drogen.

Met het drama Eulalie eindigde dit mooie concert. Sabine Kirsten, dirigent en orkest kregen een staande ovatie.

Bij een volgend jubileum is het dit orkest aan te raden meerdere concerten geven. Zodat álle belangstellenden aan hun trekken kunnen komen.

Rita Smit