Verhalen uit de oude doos: Bollen pellen in de jaren ‘80
WIERINGERMEER – Werken in de bollen, wie is er niet groot mee geworden? Tegenwoordig is er niet veel Hollandse jeugd te porren voor een vakantiebaan in de bollenschuur. Dat was vroeger wel anders. Met het oog op een te financieren zomervakantie of de aankoop van een “luxe” gebruiksartikel werd er wat afgepeld in de zomerperiode. Monique Lautenbach uit Middenmeer blikt terug op haar tijd in de stoffige schuur van de firma van der Veldt in Middenmeer. Monique: “ik zal zo’n jaar of 13 oud zijn geweest toen ik bij de firma van der Veldt begon met bollen pellen. Samen met kinderen uit de buurt gingen we naar de loods aan de Nijverheidsweg waar we dan centjes konden verdienen. Ik was er vrij handig in, heb meters Hansaplast versleten om de nodige kisten vol te pellen. Met de teil geklemd tussen buik en de rand van de grote aardappelkist werden de bollen van hun pelsel ontdaan. Het afval moest dan in de mand naast je worden afgevoerd. Omdat we allemaal redelijk dicht bij elkaar zaten luisterde het ook nog nauw wie er links- en wie er rechtshandig pelde. Anders moest je wel heel veel extra bewegingen maken. Als de teil vol was kon deze worden geleegd, voorzichtig natuurlijk, in de daarvoor bestemde kisten. In de pauzes kregen we dan een kopje thee geserveerd die we dan zittend op een kistje nuttigden. Je moest zelf het aantal kisten dat je had gevuld bijhouden want daarop werden de financiën afgestemd. Meneer v.d. Veldt controleerde dan regelmatig of het aantal aangegeven kisten klopte met de door hem vastgestelde. Na een aantal jaren wist hij bij wie er wél steekproeven moesten worden gehouden en bij wie dat niet meer nodig was. Het was wel hard werken en de verdiensten hielden niet over, maar het alternatief was geen vakantie of leuke aankoop. In mijn eerste jaar verdiende ik f 150,- . Precies genoeg voor een mooie transistorradio met ingebouwde cassetterecorder. Zo kon je je favoriete liedjes van de radio opnemen. Helaas waren er van die dj’s die het nodig vonden om het lied extra lang te introduceren of juist te vroeg afkondigden. Zat er een stuk tekst bij waar je dus niet op zat te wachten maar die je wel telkens terughoorde. De transistorradio is alweer lang geleden ter ziele gegaan, waarschijnlijk at deze te vaak de bandjes op.
Na mijn opleiding in Heerhugowaard heb ik nog een aantal maanden bij de firma Schenk aan de Hoornseweg lelies gekopt. Hierna ging ik aan de slag bij de CAV Agrotheek, toen nog onder de naam CAV De Wieringermeer. Inmiddels werk ik er 37 jaar. Eerst in Slootdorp en nu alweer geruime tijd in Wieringerwerf. Een hoop meegemaakt en met een leuk team vooral de werkzaamheden in de winkel verrichten.”
Monique moet natuurlijk ook op de foto. “ik doe nog even een andere blouse aan en andere schoenen. Die schoenen die ik nu aan heb zijn eigenlijk van de vriendin van zoon Lars, ik weet niet of ze dat goed vind” vertelt Monique lachend tot besluit.
